به نقل از «فارس»

سهیلی زاده: تلاش کردم «آوای باران» در دام سیاه نمایی نیفتد/ تربیت بازیگر وظیفه سینما و تلویزیون است

تاریخ انتشار: ۴ بهمن ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۷۶۶۹۰۶

به گزارش خبرنگار رادیو و تلویزیون خبرگزاری فارس، سهیلی زاده که سریال  «آوای باران» او این شب ها روی آنتن شبکه آی فیلم است، از تلاشی که در ساخت این اثر در جهت پرهیز از سیاه نمایی اوضاع اجتماعی کرده، سخن گفت. او این سریال را تلنگری درباره  ناهنجاری تکدی گری دانست.
سریال آوای باران یکی از پرمخاطب ترین سریال های زمان خودش بود که برای اولین بار موضوع تکدی گری و آسیب های آن را دستمایه قصه خود قرار داد و مورد توجه مردم قرار گرفت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در واقع آوای باران را می توان نوعی آسیب شناسی اجتماعی در بستر نمایش دانست.

**در دام سیاه نمایی نیفتادیم

کارگردان  «آوای باران» با بیان اینکه نگاه او به شکل آگاهانه و تلاشش بر این بوده که در آوای باران یک قصه اجتماعی را روایت کرده و در واقع به مسئله تکدی گری به عنوان یک معضل اجتماعی بپردازد، گفت: در واقع سال ها بود که به این سوژه فکر می کردم و با توجه به سیاه بودن موضوعات این چنینی، تلاش کردم با کمرنگ کردن فضای تلخ و سیاه سوژه و حتی تزریق رگه هایی از طنز، از زهر قصه کم کنم.

وی ادامه داد: در واقع دوست نداشتم به سبک و سیاق بسیاری از فیلم های اجتماعی، سیاه نمایی کنم. به عبارت بهتر تلاش کردم در دام سیاه نمایی نیفتم. به همین دلیل حجم کمتری از سریال به گذشته شخصیت های آسیب دیده قصه اختصاص یافت. به هر حال هدف ما نشان دادن یک واقعیت تلخ و تلنگر زدن جامعه نسبت به زشتی تکدی گری و سودجویی هایی پشت آن بود.

وی اظهارداشت: من منکر واقعیت تلخ تکدی گری در جامعه نیستم؛ اگر بودم که اصلا به سراغ این مسئله نمی رفتم و همانطور که گفتم این دغدغه من بوده؛ اما مسئله در شیوه و ساختار روایت از این سوژه است، از همین رو، از غلظت تلخی آن پرهیز کردم تا تماشای قصه و پیگیری آن برای مخاطب آزاردهنده نباشد. از سوی دیگر من خیلی با رویکرد رئالیستی که لحن یا نگاهی مستندگونه به سوژه داشته باشد، در یک سریال تلویزیونی مخالفم و به سویه های نمایشی و دراماتیک آن بیشتر بها می دهم، تا مخاطب بتواند ارتباط حسی و عاطفی با قصه برقرار کند.

سهیلی زاده درباره گفت و گوهای سریال  «آوای باران» اضافه کرد: در واقع به نوعی شاهد ترکیب ادبیات جنوب شهری و ادبیات نمایشی در لحن حرف زدن شخصیت ها هستیم و به نظرم این بر جذابیت دیالوگ پردازی سریال افزوده است. واقعیت این است که در یک اثر داستانی به ویژه سریال که هم طولانی تر است و هم قرار است با مخاطب انبوه ارتباط برقرار کند، باید به جذابیت دراماتیک حتی در یک سوژه رئال توجه داشت وگرنه نمی توان مخاطب را با خود همراه کرد. این البته به معنای تحریف واقعیت نیست، بلکه تاکید بر جذابیت روایت در نمایش واقعیت است.

**تعلیق قصه پدر و دختری «آوای باران» را جذاب کرد

این کارگردان سینما و تلویزیون به عنصر تعلیق در  «آوای باران» هم اشاره و عنوان کرد:این تعلیق است که کشش دراماتیک به وجود می آورد و ذهن مخاطب را درگیر خود می کند. ما به دلیل پردازش قصه پدر و دختر این انتظار را در مخاطب ایجاد کردیم؛ اما معنی دیگر این انتظار، همراه شدن مخاطب با شخصیت های قصه است. البته اینکه آنها به هم برسند، انتظار طبیعی مخاطب است و طولانی شدن آن ممکن است مخاطب را عصبی کند؛ اما این از شوق مخاطب به پایان خوش آنها برمی آید که دوست دارند زودتر این اتفاق بیفتد، ولی از منطق درام به دور نیست و به نظر من مخاطب را آزار نمی دهد. تعلیق مثل مسیر سفر است، نه مقصد. وقتی مسیر جاذبه داشته باشد، خود راه جذابیت پیدا می کند؛ نه لزوما رسیدن به مقصد. به نظرم اینکه مخاطب با این سریال در زمان خودش همراه شده و با شخصیت های آن ارتباط برقرار کرده به خاطر لذت بردن از این تعلیق ها بوده است.

**ساختارشکنی آوای باران

سهیلی زاده علت موفقیت  «آوای باران» را در جذابیت قصه و روایت آن دانسته و اظهار کرد: به نظرم آوای باران از الگوهای متداول و کلیشه ای سریال سازی استفاده نکرد و در واقع دست به نوعی ساختارشکنی زد که این مسئله شامل قصه آن هم می شد. مردم ما پیش از اینکه درباره تکدی گری و آسیب های آن سریالی ندیده بودند و بنابراین قصه این سریال تازگی داشت. ضمن اینکه قصه و موقعیت، خیالی هم نبود و مردم در زندگی روزمره خود با این مسئله رو به رو می شوند و همین باعث کنجکاوی آنها در پیگیری این قصه هم شد. مردم ما به شنیدن قصه هایی درباره واقعیت های زندگی و مسائل اجتماعی که خودشان  در زندگی تجربه می کنند، علاقه دارند و به نظرم تلویزیون باید از ساخت سریال های اجتماعی که مخاطب بالایی هم دارد، حمایت کند.

 **تربیت بازیگر وظیفه سینما و تلویزیون است

شیوه کار سهیلی زاده در استفاده از بازیگران جدید و جوان و معرفی آنها به دنیای بازیگری، نکته قابل توجه دیگر در سریال  «آوای باران» است که به عنوان نمونه منجر به شناخته شدن بازیگرانی چون آزاده زارعی شد. کارگردان سریال در این باره بیان کرد: به اعتقاد من یکی از وظایف سینما و تلویزیون و کارگردان این است که بازیگر جدید تربیت کند. سریال مدیوم خوبی برای معرفی چهره های جدید است و چه بسیار بازیگران مشهور امروز که ابتدا از قاب تلویزیون به مخاطب معرفی شدند. حضور چهره های جوان هم به کار من کارگردان می آید و هم فرصتی برای معرفی جوان هایی است که استعداد بازیگری دارند و دیده نمی شوند.

او در مورد این موضوع که خودش هم مثل هیچکاک در یک صحنه از سریال حضور دارد، گفت: این در واقع امضای من در کارهایم است. در سریال دلنوازان هم همین کار را انجام دادم.

سوال دیگر این مصاحبه درباره مهران احمدی و ایفای نقش  «شکیب» بود که سهیلی زاده پاسخ داد: مهران احمدی بازیگر بسیار مستعد و توانایی است که با خلاقیتی که دارد و گریم خوبی هم که روی او انجام شد، توانست یک نقش ماندگار از خودش در این سریال به جا بگذارد.

کارگردان  «آوای باران» از بازپخش این سریال از آی فیلم ابراز رضایت کرده و گفت: مردم ما به تماشای سریالی که دوست داشتند، علاقمند هستند و تکرار آن می تواند تداعی خاطرات و نوستالژی های آنها از یک سریال باشد. ضمن اینکه فرصتی است برای کسانی که قبلا سریال را ندیده اند.

انتهای پیام/

منبع: فارس

کلیدواژه: سریال آوای باران حسین سهیلی زاده آی فیلم مهران احمدی سینما و تلویزیون آوای باران سیاه نمایی سهیلی زاده تکدی گری شخصیت ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۷۶۶۹۰۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

نام بازیگر مرد مشهور فرانسوی در سیاهه متجاوزان سینما

آفتاب‌‌نیوز :

همه‌چیز از زمانی شروع شد که در اکتبر سال ۲۰۱۷ دو نشریه نیویورک‌تایمز و نیویورکر گزارش دادند که ده‌ها زن مورد سوءاستفاده جنسی یکی از غول‌های هالیوود یعنی هاروی واینستین قرار گرفته‌اند. از آنجا بود که دومینوی رسوایی مردانی که از قدرت و شهرت و ثروت‌شان برای تعرض یا تجاوز به زنان و بعد خفه کردن صدای اعتراض آن‌ها استفاده کرده بودند راه افتاد. زنانی که سال‌ها به سکوت واداشته شده بودند یا هرچه فریاد زده بودند، صدای‌شان به گوش کسی نرسیده بود، از شجاعت همدیگر نیرو می‌گرفتند و پا پیش می‌گذاشتند و زخم‌هایی را که بر جسم و روح‌شان وارد آمده بود آشکار می‌کردند.

بازیگران زن مشهوری، به رغم به خطر افتادن حرفه‌شان، به افشاگری علیه واینستین دست زدند. دیوار بلند ترس برای قربانیان فروخته ریخته بود و حالا ترس در چشمان متعرضان و متجاوزان دیده می‌شد. جنبش #من_هم (metoo#)، که پیش‌تر در سال ۲۰۰۶ در فضای مجازی برای اعتراض به فرهنگ تجاوز، تعرض و سوء‌استفاده جنسی راه افتاده بود، بعد از رسوایی واینستین، نیرویی تازه گرفت و زنان بسیاری را از اقصی نقاط دنیا زیر چتر خود متحد کرد. از امریکا تا اروپا، فاصله اقیانوس اطلس به چشم‌برهم‌زدنی طی شد و کابوس رسوایی به قاره سبز رسید.

در چند سال گذشته، برخی از کسانی که در صنعت سینما به تعرض یا تجاوز متهم شده بودند در دادگاه متهم یا تبرئه شدند. برخی دیگر پیش از دادگاه با شاکی/ شاکیان پرونده مصالحه کردند. برخی حرفه‌شان به آخر رسید و برخی دیگر هرگز زیر بار اتهامات نرفتند و خودشان را از این‌گونه انگ‌ها مبرا دانستند. هنوز خبر‌هایی از رسوایی‌های اخلاقی به صدر خبر‌ها می‌آید، مثل دیروز که خبر بازداشت ژرار دوپاردیو، بازیگر مشهور فرانسوی، نشان داد که این جنبش تا زمانی که فضای صنعت سینما به جای امنی تبدیل نشود، قصد بازایستادن ندارد.

جنگ‌های فرانسوی

دوپاردیو ۷۵ ساله که یکی از بازیگران مشهور فرانسه است، در ایستگاه پلیسی در منطقه چهاردهم پاریس به اتهام تجاوز به دو زن، یکی در سال ۲۰۲۱ و دیگری در سال ۲۰۱۴، مورد بازجویی قرار گرفت. این‌طور که ایسنا گزارش داده، دوپاردیو در سال ۲۰۲۰ به تجاوز جنسی به شارلوت آرنولد در سال ۲۰۱۸ متهم شد و در ادامه چندین زن دیگر علیه او افشاگری کردند و در نهایت به شهرت دوپاردیو ضربه خورد. در دسامبر گذشته نیز هلن داراس، هنرپیشه فرانسوی، نیز شکایتی را به پلیس ارائه کرد و مدعی شد که دوپاردیو در سال ۲۰۰۷ هنگام فیلمبرداری فیلم «دیسکو» به او تجاوز کرده است. فعالان فمینیست به شدت خواهان پیگیری این اتهامات بدون دخالت شهرت و قدرت دوپاردیو در روند افشای حقیقت هستند. از سوی دیگر، گروهی از هنرمندان از جمله کارلا برونی و شارلوت رمپلینگ از دوپاردیو در برابر این اتهامات دفاع کردند. در میان مدافعان دوپاردیو نام امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه، هم که چندی پیش دوپاردیو را بازیگر بزرگی خوانده بود که مایه افتخار فرانسه است، دیده می‌شود.

دو پرونده قدیمی

هر وقت حرف تجاوز و تعرض و سوءاستفاده جنسی به میان می‌آید، نام‌های رومن پولانسکی، کارگردان لهستانی و وودی آلن، کارگردان و بازیگر امریکایی، مطرح می‌شود. پولانسکی سال‌ها پیش با دختری نوجوان و زیر سن قانونی در خانه جک نیکلسون، بازیگر افسانه‌ای، رابطه برقرار کرد و بعد از آن برای فرار از مجازات عملش از امریکا گریخت و سال‌هاست که از این کشور دور است و حتی در اروپا هم از پا گذاشتن به کشور‌هایی که احتمال می‌دهد او را به مقامات امریکایی تحویل دهند خودداری می‌کند. تجاوز به یک نوجوان چیزی نیست که رسانه‌ها به راحتی فراموش کنند و پولانسکی این را به خوبی می‌داند.

داستان وودی آلن هم بسیار طولانی است. میا فارو، بازیگر «بچه رزمری» و شریک زندگی آلن، در دهه ۱۹۹۰ او را به ارتباط با فرزندخوانده‌شان متهم کرد. به درستی مشخص نیست که این اتهام چقدر صحت داشت یا چقدر ناروا بود، اما چیزی که مشخص است این است که آلن با دخترخوانده‌اش ازدواج کرد و در تمام این سال‌ها که همیشه حرف اتهامات او به رسانه‌ها کشیده، با تمام قدرتش زیر بار پذیرش آن‌ها نرفته است. در این سال‌ها بعضی بازیگران زن فیلم‌های قبلی آلن مثل کیت وینسلت اعلام کردند که دیگر حاضر به همکاری با او نیستند. بعضی دیگر مثل ال فانینگ که در «یک روز بارانی در نیویورک» با آلن همکاری کرده، گفته این اتفاقات قبل از به دنیا آمدن او رخ داده و او نمی‌تواند به درستی در این باره قضاوت کند.

نام‌های بزرگ، ترس‌های بزرگ

نام‌هایی مثل کوین اسپیسی، داستین هافمن، سیلوستر استالون، استیون سیگال، ازرا میلر، تِنوچ هوئِرتا، جاناتان میجرز، کیسی افلک، جیمز فرانکو، بیل کازبی و لوئیز سی. کی. از جمله مشهورترین افرادی هستند که نام‌شان در سیاهه رسوایی‌های جنسی سال‌های اخیر ثبت شده. #من_هم (metoo#) شاید جلوی متجاوزان را نگیرد، اما کسی که می‌خواهد از حدش عدول کند می‌داند دیگر مثل گذشته در امنیت به سر نمی‌برد و باید بهای کاری را که می‌کند با از دست دادن کار و حرفه و خویشاوندان و اطرافیانش بدهد. زندگی یک متجاوز حالا دیگر بسیار شبیه فیلمی ترسناک است.

منبع: همشهری آنلاین